De vlucht verliep voorspoedig en al voordat het middaguur was aangebroken zaten we op een terrasje in de zon.
Even een paar dagen er tussenuit en een handje helpen bij Michel en Monique die al enige tijd druk zijn met het seizoens-klaar maken van hun B&B. Dat was het plan.
Bij de Casa aangekomen bleek onze comfortabele kamer al klaar voor verblijf en het hele pand stond reeds in de verse verf.
Tientallen dozen stonden opgestapeld, wachtend op een plekje maar daar konden we nog niet zoveel mee want er moesten nog extra kasten bijkomen.
Een mens heeft heel wat spullen nodig om vijf gastenkamers en een eigen verblijf in te richten.
Flessen bubbels werden opengetrokken en we proostten om het hardst op een geweldig eerste bed and breakfast-seizoen met de nieuwbakken eigenaren.
Zo goed en kwaad als het ging, sleepten we, nadat we uitgeborreld waren wat heen en weer met de enorme hoeveelheden spullen, de mannen reden af en aan naar de stortplaats en zowaar... Aan het einde van de middag waren ze weer een stukje verder.
'Laten we een kleine siesta houden en dan lopen we tegen een uur of acht naar restaurant Santiago,' sprak Monique. 'Ik heb gereserveerd.'
We wisten dat het restaurant een goede naam had en Tim en Tony, de Engelse uitbaters, stelden ons niet teleur. Het was een feestje.
Veel te laat doken we die avond ons bedje in en sliepen als een os. Heerlijk. Nog vijf dagen te gaan.
Wie had dit ooit kunnen denken?
Nog geen half jaar geleden kwamen Monique en Michel een weekje naar Andalusie en logeerden bij ons in Sayalonga. Wij wisten van hun wens. Een leven in een zonniger klimaat en toeval bestaat niet.
Wij hadden gehoord dat de Casa nieuwe uitbaters zocht dus gingen we met z'n viertjes even op bezoek om polshoogte te nemen en kijk nu eens!
Daar zitten ze dan. Een kleurtje op de wangen en zielsgelukkig met hun nieuwe leven.
Zoontje Jelle heeft z'n eerste vriendjes al gemaakt en de mee-verhuisde kat Jip is reeds heer en meester van de enorme tuin.
Een mens kan het slechter treffen.
