Ik weet het nog zo goed. Voordat de zomervakanties begonnen en ik met mijn hartsvriendin weer eens een paar weken naar Italië toog, moest er gelijnd worden want met een dikke pens op het strand liggen was voor mij geen optie. Lijnen heeft altijd bij mijn leven gehoord. Ik weet niet beter dan dat ik altijd nét een paar kilo te zwaar ben. Niet idioot veel hoor maar toch...
Op mijn 25e heb ik eens tien dagen lang een citoensap-kuur gevolgd. Ik volgde het dieet op de letter met als gevolg dat ik er tien kilo af had in tien dagen en dat heeft lang aangehouden want wat was ik trots. (Wel droomde ik 's nachts dat ik banketbakkerijen beroofde)
Een jaar of twaalf geleden besloot ik te gaan Montignacken en ja hoor. Drie maanden later paste ik weer in maatje 36 en ook die heb ik lang kunnen behouden maar ach.... Het sluipt er weer in, hè?
Ik zag het wel gebeuren hoor maar hier in Spanje escaleerde het pas echt. Ik droeg enkel nog broekjes met elastiek en voelde me niet prettig meer want ook mijn lijf begon te protesteren.
Twee weken geleden sprak ik mijn moeder. Mijn moeder die zich nog nooit met één van mijn zaken bemoeid heeft, nooit oordeelt, mij m'n zaken altijd zelf heeft laten beslissen, nooit een woord van afkeuring liet horen als ik weer eens een wild nieuw plan had maar altijd met mee meekijkt en meedenkt, sprak: ' Kindje. Ik zag net een foto van je op Facebook. Wat heb je een bol toetje gekregen. Het Spaanse leven doet je goed.'
BOL TOETJE !!!!!!! Tssssss... That's it! No more! Als zij zoiets zegt bedoelt ze: Gloeiend gloepend, wat ben jij vet geworden zeg. Ja, ik kan prima tussen de regels doorlezen hoor en dit was mijn wake up call.
Inmiddels zwem ik dagelijks mijn baantjes, heb m'n Montignac bijbel er weer bij gepakt en het werkt. De eerste (makkelijke) vijf kilo zijn verdwenen. Nog zes te gaan en dan weeg ik met mijn 1.70 meter weer een keurige 63 kilo. Ik geef mezelf er zes weken voor.
Bedankt mam. Dat was precies het juiste zetje.
