Spanje volgens Anne van Dos Cortados

Totaal verkleumd klommen we in Weeze aan boord van het vliegtuig om vervolgens drie uur later weer uit te stappen in Malaga. Het zonnetje scheen.
Ook vriendin Marcelia kwam voor deze werkweek gezellig mee en zelfs twee tuinmannen waren aanwezig dus waren we opeens met z’n zevenen.
Nu begrijp ik natuurlijk helemaal niets van tuinen en schrok me ongelukkig toen ik zag hoe de Spaanse tuinhelden tekeer gingen met zagen en hun, in mijn ogen, doodenge elektrische gereedschap.
Halve bomen en armen vol takken gingen achter elkaar de grote containers in.
Ik durfde me er eigenlijk helemaal niet te vertonen met m’n kleine tuinschaartje. Ze zagen me al aankomen dus beperkte ik me maar tot het aanvegen van de paden, verwijderen van stenen en het rapen en plukken van de sinaasappels.
Een verrukkelijk werkje. Veel leuker dan het eindeloos schrobben van de kamervloeren en het lappen van de vele ramen maar ook dat stond op de lijst.

Die avond koelde het flink af . We verzamelden ons rondom de houtkachel en daar kwamen de tapas, de wijntjes en de verhalen weer.
Na nog een hele hete douche genomen te hebben doken we ons bedje in.

‚‘Leuk hoor, dat Spaanse buitenleven. Vind je niet?’, gaapte ik Alexander toe maar kreeg geen antwoord.
Hij sliep al.

Piepend en zuchtend zit hij al enige dagen aan de boekhouding. Alexander is geen grote fan van cijfertjes en kolommen maar ontkomt er nu niet meer aan. Het moet af.

Vanavond staat hij achter de bar en morgen heeft hij een hele leuke DJ klus in het centrum van Deventer.
Ikzelf heb morgen nog een dagje schouwburg en dan pakken we de koffers weer in.
De huisoppas weet de weg inmiddels dus kunnen we met een gerust hart vertrekken.
Nog even een weekje terug naar Andalusie. Wat een rijkdom.

Het laatste wasje draait, de boodschappen heb ik in huis en bijna alle mails zijn beantwoord dus veel kan me niet meer gebeuren.

Nou ja... Behalve dan dat ik bij het stofzuigen een halve tompouce mee de slang in joeg. Jazeker... Ik stofzuig het keukenblad ook altijd mee.
Haastige spoed...
Enfin, de binnenkant van de stofzuigerslang heeft nog nooit zo geglommen. Brandschoon is ie weer.
Onze Duitse gasten zijn onder de pannen voor een paar dagen. Ze zijn het Keulse carnaval ontvlucht. Daar zullen ze hier in ons stadje boven de rivieren in ieder geval niet veel van merken.

Wij maken ons op voor een weekje tuinwerk, verven en de sinaasappelpluk. De werkschoenen staan al klaar.

Twee jaar terug bevonden we ons ergens aan de Costa Blanca. Het bed and breakfast had hippe, Belgische eigenaren en het was een groot maar oer-gezellig complex met plaats voor 24 personen.
Er was een zwembad voor ouders met kinderen en om de hoek lag een tweede exemplaar voor diegenen die graag wat meer rust wensten. Heel slim bedacht van ze.
Overal stonden levensgrote buddha beelden, sterrenkijkers, hangmatten, lounge-bedden, maar liefst vier honesty-bars, voornamelijk gevuld met cava en ook aan een jacuzzi was gedacht. 
Je kon er ontbijten, lunchen en iedere avond werd er een diner verzorgd waar hun gasten veelvuldig gebruik van maakten.
De eigenaren hadden dan ook hulp van een kamermeisje, een tuinman en een keukenprinses want zo iets behap je niet met z'n tweetjes.
'Eten jullie vanavond ook mee?', vroegen ze ons en wij, die alleen bekend waren met de wat kleinere B&B's waren razend nieuwsgierig hoe ze dat toch zouden gaan flikken en knikten driftig van ja...

Om negen uur die avond liepen we naar de enorme eettafel in de tuin die vol stond met kaarsjes. Op de achtergrond hoorden we lounge muziek.
Het gezelschap bestond uit twintig Belgen, twee verdwaalde Madrilenen en wij. 
Het werd een avond met een gouden randje en de witte Sangria zal ik nooit meer vergeten.
Deze werd niet geserveerd in glazen karaffen maar in een zilveren champagnekoeler ter grootte van een babybadje.
Schitterend vond ik het. Het stond zo 'rijk'.
Er zijn tientallen recepten te vinden voor Witte Sangria en ZO deden zij het.

1 fles cava
1 fles droge witte wijn
2 glazen cointreau
1 fles 7 up

Blokjes ananas,
druiven,
stukjes nectarine en appel
Limoen in ragdunne schijven.

Grote glazen, gevuld met ijs en muntblad stonden klaar. 

Opscheplepel in de sangria. Beetje roeren... Klaar...

We vertrokken die 14e januari al vroeg, richting de koningsstad Granada.
We waren er al eerder geweest en hadden toentertijd bijna al onze tijd besteed aan het Alhambra dus nu werd het tijd voor een wat uitgebreidere tour door de stad zelf.
De besneeuwde toppen van de Sierra Nevada waren vanaf verre al zichtbaar. Gek hoor. Om het middaguur reeds in je t-shirtje in de zon lopen met zicht op de witte bergen. 
Geen wonder dat deze regio zo geliefd is bij wintersporters uit binnen- en buitenland. 

De kathedraal werd bekeken en we wandelden op ons dooie akkertje door het 'Albaicín', de oudste Arabische wijk van Granada.
Helemaal hebberig werden we van de winkeltjes waar ze onvoorstelbaar veel soorten thee, kruiden en specerijen verkochten. Iedere lampenwinkel moest bezocht worden en eigenlijk wilde ik het beroemde badhuis ook nog wel even zien maar dat werd een beetje veel en bovendien.... Het zonnetje scheen zo heerlijk en éen van de terrasjes knipoogde zó verlokkelijk dat we er maar plaats namen om er vervolgens veel te lang te blijven zitten.

Granada is gezellig en een beetje alternatief ook. 
We zagen ze bij bossen voorbij komen. Hippy-achtige jonge mensen met wollen mutsjes, fleurige kleding, gitaren en andere instrumenten bevolkten de straten en de sfeer was uiterst relaxed.
Echt op bijna iedere hoek roken we de geur van jointjes en raar maar waar... Ik heb nog nooit zoveel tatoeages en piercings op éen plek bij elkaar gezien. 
Bij ieder dranje wordt, zo hoorden wij, in alle barretjes een tapa geserveerd. Hoe meer drankjes je bestelt, des te uitgebreider de tapa wordt. Onnodig jullie te vertellen dat we er aardig ons best hebben gedaan.
Ook een theehuis moest nog even van binnen bekeken worden en toen werd het alweer tijd om terug naar de Casa te keren.
Granada is leuk. Echt leuk. De volgende keer gaan we nog eens terug voor wat meer culturele zaken maar we hebben toch alvast een leuke indruk gekregen.

En daar zit je dan op 12 januari, hartje winter, in het Andalusische zonnetje.
We nemen nog een stukje brood met Spaanse ham en kijken genietend uit over de sinaasappelgaard van de tuin.
'Er is al veel rijp,' zucht Michel. 'Ik weet nog niet zo goed wat ik er mee aan moet en ook ligt het grasveld bezaaid met pecannoten en die moeten hoognodig geraapt worden.'
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd.
Dit stadsmeisje koopt sinaasappels in de supermarkt dus dit was nieuw voor mij.
Gewapend met een paar manden en tassen liep ik de tuin in en plukte mijn eerste mandarijnen, grapefruits en bergen sinaasappels.

Dit kan ik dagenlang volhouden, dacht ik tevreden. De zon op m'n gezicht, verstand op nul en mijn handen, geurend naar citrusfruit. Heel therapeutisch allemaal.
De sinaasappelpers draaide overuren en het hele clubje werd vervolgens voorzien van een overdosis vitaminen.
Morgen weer. Wat een heerlijk karweitje.
Die avond liepen we het ons reeds bekende restaurantje 'Sardinas' binnen voor een tapa en een drankje.
We werden vriendelijk toegeknikt door een tiental mannetjes die een voetbalwedstrijd op het grote scherm bekeken en wij bleven maar bestellen.

Garnalen met room, knoflook en spinazie, kaasjes en serranoham, brood met aioli, een prachtig getrancheerde entrecote die smolt op je tong, gefrituurde plakjes aubergine met stroop... er kwam geen einde aan de overvloed.
'Vanavond maar eens bijtijds naar bed,' sprak ik tot grote verbazing van mijn tafelgenoten. 'Morgen moet er geplukt worden.'
O, joy. Ik heb een nieuwe hobby. Iedereen met sinaasappels op zijn land mag me met ingang van vandaag inhuren als sinaasappelplukmeisje.