Het was doodstil op straat en nog donker toen we om zes uur 's ochtends vertrokken voor onze gegidste tour door het Nationaal park Monfrague in Extremadura.
Elly en Gertjan stonden klaar met hun Jeep om in ieder geval Alexander de dag van z'n leven te bezorgen. Gertjan is zowel fotograaf als deskundig vogelaar en aangezien mijn liefste dezelfde aspiraties heeft kon hij bijna niet wachten. Ik laat het maar over me heen komen, besloot ik als notoir stadsmeisje.
Dwars door de dehesa's, gevuld met steen- en kurkeiken bewonderden we het gezond ogende vee maar daar kwamen we niet voor. Vogels zouden we te zien krijgen.
De wensenlijst was uitgebreid en, hoe is het mogelijk... we kregen ze ook nog eens achter elkaar te zien.
De vale gier, aasgier, monniksgier, zwarte wouw, slechtvalk, rotszwaluw, roodstuitzwaluw, kaffergierzwaluw, kuifleeuwerik , de zeer zeldzame Spaanse keizerarend, blonde tapuit, roodkopklauwier, hop, bijeneter, blauwe ekster, zwarte ooievaar en de rest ben ik vergeten.
Met de verrekijkers praktisch op onze ogen geplakt, bewonderden we al dit schoons en de camera draaide overuren. Het liep tegen de veertig graden en tegen een uur of twaalf zinderde de lucht van de hitte.
Met de Jeep volgden we de rivier de Taag een stukje en tot ons groot geluk doemde er uit het niets een hert op die verkoeling zocht in een waterplas en als toetje kregen we een vos in het vizier.
Wat een dag. Wat een service.Twee mensen, tot over hun oren verliefd op Extremadura hebben vandaag alles uit de kast gehaald om ons hun land te laten zien en met succes.
Alexander wenst inmiddels ergens tussen de kurkeiken te gaan wonen in in mij ontluikt, heel onverwachts een piepklein vogelaartje.
Het kan raar lopen.
