In de stromende regen reden we Cantabrië binnen en hebben er uren rondgedwaald, op zoek naar een plekje om te kunnen fotograferen of filmen maar zonder succes.
In Santander, de hoofdstad van Cantabrië bleek geen van de twaalf prachtige stranden zichtbaar. Regen, mist en 13 graden. Treurnis.
Bij navraag hoorden we dat het nog wel even zo zou blijven in het noorden en ze wierpen ons meelevende blikken toe. 'Sorry! Het kan hier soms erg spoken.'
Koud en verkleumd zochten we een koffietentje op en bespraken onze situatie. Wat te doen?
We zijn helemaal niet bang voor een flinke bui maar als er de komende dagen nu niets te fotograferen en filmen valt. Wat dan? Wat is wijsheid?
Drie cortados verder wisten we het antwoord. We vertrekken en gaan over op plan B. Galicië en Asturias moeten helaas maar even wachten.
We stoven de auto in, mikten de doorweekte paraplu en jassen in de achterbak en lieten mist en regen achter ons.
Binnen drie uur veranderde de temperatuur van 13 naar 28 graden en daar zitten we dan, in Valladolid op de hoogvlakte van Castilië y Leon.
Het zonnetje is er weer. We gaan zo een hapje eten en ons voorbereiden op de komende week.
Segovia, Avilla en een stukje kastelenroute staan in de planning dus dat houdt ons wel weer even bezig.
Gezellig is het hier. Vanaf ons balkonnetje in het piepkleine pension kijk ik uit over een pleintje en ik geloof dat ik gamba's ruik.
