'Kan je een beetje berg rijden Alexander? Anders stappen jullie maar over in mijn auto hoor'.
Lidy en haar man Marcel hadden ons uitgenodigd voor een drankje bij hun thuis, hoog in de Andalusische heuvels en bij het horen van die woorden glommen zijn ogen al van plezier. Ha. Avontuur!
En dat was het.
Met samengeperste billen en duizelig van de zenuwen (ik) en ontspannen neuriënd (de grijze geitenbreier) klommen we tergend langzaam het pad op dat op sommige plekken maar liefst 18% stijl was.
Het huis met riant zwembad en een terras waar je rolschaatswedstrijden kan houden bleek een plaatje maar de grootste beloning was toch wel het uitzicht.
Imposante, nóg hogere heuvels aan de ene kant en aan de andere zijde was daar de zee.
Drie knoeperds van honden hadden hier de tijd van hun leven en zittend in de schaduw kregen we veel te horen over het leven hier op de Spaanse 'campo'..
Chicos, het was geweldig leuk, leerzaam en doodeng (ik) en het verhaal van het paard en de Engelsman is zo onwaarschijnlijk grappig dat ik het hier niet zomaar even wil neerkrabbelen.
Daar maak ik een speciaal blogje voor.
Hasta luego!
