Spanje volgens Anne van Dos Cortados

En daar zit je dan op 12 januari, hartje winter, in het Andalusische zonnetje.
We nemen nog een stukje brood met Spaanse ham en kijken genietend uit over de sinaasappelgaard van de tuin.
'Er is al veel rijp,' zucht Michel. 'Ik weet nog niet zo goed wat ik er mee aan moet en ook ligt het grasveld bezaaid met pecannoten en die moeten hoognodig geraapt worden.'
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd.
Dit stadsmeisje koopt sinaasappels in de supermarkt dus dit was nieuw voor mij.
Gewapend met een paar manden en tassen liep ik de tuin in en plukte mijn eerste mandarijnen, grapefruits en bergen sinaasappels.

Dit kan ik dagenlang volhouden, dacht ik tevreden. De zon op m'n gezicht, verstand op nul en mijn handen, geurend naar citrusfruit. Heel therapeutisch allemaal.
De sinaasappelpers draaide overuren en het hele clubje werd vervolgens voorzien van een overdosis vitaminen.
Morgen weer. Wat een heerlijk karweitje.
Die avond liepen we het ons reeds bekende restaurantje 'Sardinas' binnen voor een tapa en een drankje.
We werden vriendelijk toegeknikt door een tiental mannetjes die een voetbalwedstrijd op het grote scherm bekeken en wij bleven maar bestellen.

Garnalen met room, knoflook en spinazie, kaasjes en serranoham, brood met aioli, een prachtig getrancheerde entrecote die smolt op je tong, gefrituurde plakjes aubergine met stroop... er kwam geen einde aan de overvloed.
'Vanavond maar eens bijtijds naar bed,' sprak ik tot grote verbazing van mijn tafelgenoten. 'Morgen moet er geplukt worden.'
O, joy. Ik heb een nieuwe hobby. Iedereen met sinaasappels op zijn land mag me met ingang van vandaag inhuren als sinaasappelplukmeisje.

De vlucht verliep voorspoedig en al voordat het middaguur was aangebroken zaten we op een terrasje in de zon.
Even een paar dagen er tussenuit en een handje helpen bij Michel en Monique die al enige tijd druk zijn met het seizoens-klaar maken van hun B&B. Dat was het plan.
Bij de Casa aangekomen bleek onze comfortabele kamer al klaar voor verblijf en het hele pand stond reeds in de verse verf.
Tientallen dozen stonden opgestapeld, wachtend op een plekje maar daar konden we nog niet zoveel mee want er moesten nog extra kasten bijkomen.
Een mens heeft heel wat spullen nodig om vijf gastenkamers en een eigen verblijf in te richten.

Flessen bubbels werden opengetrokken en we proostten om het hardst op een geweldig eerste bed and breakfast-seizoen met de nieuwbakken eigenaren.

Zo goed en kwaad als het ging, sleepten we, nadat we uitgeborreld waren wat heen en weer met de enorme hoeveelheden spullen, de mannen reden af en aan naar de stortplaats en zowaar... Aan het einde van de middag waren ze weer een stukje verder.
'Laten we een kleine siesta houden en dan lopen we tegen een uur of acht naar restaurant Santiago,' sprak Monique. 'Ik heb gereserveerd.'
We wisten dat het restaurant een goede naam had en Tim en Tony, de Engelse uitbaters, stelden ons niet teleur. Het was een feestje.
Veel te laat doken we die avond ons bedje in en sliepen als een os. Heerlijk. Nog vijf dagen te gaan.

Wie had dit ooit kunnen denken?

Nog geen half jaar geleden kwamen Monique en Michel een weekje naar Andalusie en logeerden bij ons in Sayalonga. Wij wisten van hun wens. Een leven in een zonniger klimaat en toeval bestaat niet. 
Wij hadden gehoord dat de Casa nieuwe uitbaters zocht dus gingen we met z'n viertjes even op bezoek om polshoogte te nemen en kijk nu eens!
Daar zitten ze dan. Een kleurtje op de wangen en zielsgelukkig met hun nieuwe leven. 
Zoontje Jelle heeft z'n eerste vriendjes al gemaakt en de mee-verhuisde kat Jip is reeds heer en meester van de enorme tuin.
Een mens kan het slechter treffen.

Alhoewel ik me er nog maar nauwelijks iets bij voor kan stellen, vliegen we vrijdagochtend in alle vroegte al naar Andalusie voor een verblijf van vijf dagen.
M’n hoofd zit vol met watten en zelfs m’n schedeldak heeft spierpijn. Wat is zo’n griepje toch onhandig als je nog zoveel wilt doen.
De vernieuwde site van Dos Cortados is inmiddels alweer een paar dagen ‚‘live’ en nu zijn we druk met het corrigeren van de schoonheidsfoutjes maar er zit schot in.
Zonder ook verder nog maar iemand van ‚‘buitenaf’ op de hoogte te stellen hebben zich inmiddels al dertien nieuwe accommodaties aangemeld en wij knappen zo ongeveer uit elkaar van trots.

Onze vrienden Monique en Michel, die sinds kort de nieuwe uitbaters zijn van B&B ‚‘Casa de Orange’ hebben ons uitgenodigd om even te komen ontspannen en hun vorderingen te komen bewonderen.
Ik heb begrepen dat de verhuiswagen net bij ze is aangekomen en ze momenteel tegen een muur van dozen aankijken.
Een hele tour, zo’n emigratie. Een half jaar geleden wisten ze nog van niets.

Ik verheug me alvast in het vooruit op een paar gemaakte afspraken, een bezoek aan Malaga en Granada en eindelijk gaan we eten in het Spaanse restaurant waar ik al tijden naartoe wil.
‚‘Het leven is geen straf’, rochel ik Alexander toe vanuit mijn bed.
Hij snelt toe met een aspirientje en een kopje thee en ik laat het maar over me heenkomen.
Morgen ben ik weer de bink.

Of overmorgen.

Onze bed and breakfast 's in Spanje.