Spanje volgens Anne van Dos Cortados

In een klein cafeetje op de weg naar Torrox, net buiten het door veel Engelse emigranten bevolkte witte dorp Cómpeta, zit een Engels echtpaar te borrelen. Ze hebben er al flink wat op als er een Spaanse boer te paard aankomt.
Ze raken aan de praat en de Engelsman zegt op een zeker moment tegen de Spanjaard dat hij zjjn paard wil kopen. Deze vraagt wat hij ervoor wil geven en de Brit biedt 300 euro.
'Verkocht', zegt de Spanjaard en de Engelsman legt zonder dralen 300 euro op tafel. De Spanjaard vertrekt met het geld en laat zijn paard voor het cafe achter.
De twee emigranten drinken vrolijk door en als het tijd is om naar huis te gaan geeft onze Engelsman de autosleutels aan zijn vrouw en zegt dat zij de auto maar moest nemen. Hij zou te paard achter haar aan komen.

Zo gezegd zo gedaan en als zijn vrouw uit het zicht is verdwenen bestijgt hij het paard en begint de rit over de kronkelige bergweg naar huis.

Nog geen 500 meter verder begint het paard echter te steigeren en werpt zijn beschonken berijder van zijn rug. De Engelsman komt op de grond terecht en het paard verdwijnt op een drafje terug richting het dorp. De man loopt verdwaasd van de val en de alcohol verder naar huis en kruipt in bed.

De volgende morgen wordt hij wakker en herinnert zich de gebeurtenis van de vorige nacht.
'Stik de moord', ik ben m'n paard kwijt' denkt hij.
Hij kijkt naast zich en ziet dat zijn vrouw niet naast hem ligt. Hij loopt naar buiten en ziet dat ook de auto weg is.

Opnieuw ontsnapt een vloek aan zijn lippen en hij verdenkt zijn vrouw ervan dat zij van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt om vreemd te gaan.
Hij grijpt naar zijn mobiel en belt haar nummer. Een mannenstem beantwoord de oproep. 'Ik ben op zoek naar mijn vrouw', roept de Engelsman. 'Die is hier bij mij', antwoort de stem. 'U spreekt met de Guardia Civil en wij zijn uw vrouw uit haar auto aan het halen. Ze is vannacht van de weg af geraakt en in het ravijn terecht gekomen.
'Shit', roept de Engelsman. 'Is de auto erg beschadigd?'

De vrouw kwam er met een paar botbreuken vanaf en is volledig hersteld maar het mag duidelijk zijn dat hun huwelijk z'n beste tijd heeft gehad.

De Spaanse boer was de stille winnaar van dit verhaal. Hij had 300 euro verdiend en kreeg zijn paard terug. O ja, de naam van het paard?
Boemerang..

Met dank aan Lidy en Marcel de Ruiter.

Om klokslag twaalf uur kwam Alexander uit de keuken naar me toe met een fles koele cava en mijn favoriete Spaanse hapjes.Vijftig jaar. Het is ook niet mis.
Om deze mijlpaal te vieren togen we de volgende dag naar Cordoba. Een klein hotelletje was reeds geboekt.
Jongens. Nergens om hoor maar..... WAUW....

De stad voelde onmiddellijk vertrouwd. Alsof ik er al jaren kwam terwijl ik toch tot mijn schande moet bekennen dat we het tot nu toe hebben gepresteerd dit juweeltje op iedere reis naar Spanje mis te lopen.

Bezienswaardigheden in Cordoba

Het enorme Moorse verleden is nog op iedere hoek terug te vinden. Het Alcázar en de Mezquita-kathedraal. Theehuizen, patio's gevuld met bloemen, planten, exotische bomen en Moors tegelwerk, overal waar we maar keken. Zelfs ons hotelletje was helemaal in Moorse sferen opgetrokken en ontbijten deden we daar in de bloedmooie binnentuin.

De Joodse wijk was weliswaar een tikje toeristisch maar als je je daar even doorheen wrikt (wel even bewonderen hoor), wordt de binnenstad vanzelf weer een plaatje.
We hebben ons deze dagen helemaal ondersteboven gelopen en natuurlijk smolten we praktisch weg van de hitte. Cordoba is éen van de warmste steden van Spanje en dat hebben we geweten.

'Wat zijn de vrouwen hier allemaal mooi', sprak mijn wederhelft goedkeurend en ik kan het alleen maar beamen. Glanzende haren, secuur in de make-up, ultra korte rokjes en vanzelfsprekend lopen ze allemaal op torenhoge hakken. Hoe ze dat toch flikken is me echt een raadsel. Ik heb binnen 24 uur op mijn comfortabele slippetjes maar liefs drie grote blaren opgelopen maar het was het allemaal waard.
Die avond zouden we eens flink uitpakken en uitgebreid gaan eten maar dat kwam er helemaal niet van.

 

Pal aan de rivier de Guadalquivir, vonden we een ultra hippe lounge-bar in de openlucht en daar serveerden ze een mooie, aangeklede tapa bij ieder biertje dat we bestelden. Helemaal aan ons besteed.
'Hier wil ik wel wonen hoor. Hier is alles goed aan', sprak ik na mijn zesde tapa. (Ja, rekent u maar even met me mee) maar het landschap bleek niet aan Alexander besteed. Olijfbomen, zover het oog rijkt en dat vindt hij maar niets. Jammer. Ik ben er gek op.
'Jij wil toch naar Valencia? Wat heb je NOU weer?
'O, ja. Je zou het hier bijna vergeten.
Maar Cordoba? Prachtig!

De Dutch Diva's zijn een groep ondernemende Nederlandse vrouwen die elkaar van tijd tot tijd ergens treffen. Ook dit mooie ploegje ken ik van Facebook en de uitnodiging kwam van Patricia van der Zee.

'Vandaag ontmoeten we elkaar op het stand van Torre Del Mar en de mannen komen dit keer ook mee', schreef ze. 'Anders vereenzamen ze maar'.
De strandtent was bijzonder goed gekozen en die middag hadden we heel wat handen te schudden van bekenden en onbekenden.

Hondenfokkers, makelaars, kappers... Het zat er allemaal gezellig bij elkaar en heel onverwacht werden we uitgenodigd om die avond met een klein groepje mee te gaan voor een paar tapas in wat het best bewaarde geheim van het stadje bleek te zijn.

Wij waren er zo aan voorbij gelopen. Niets deed vermoeden dat hier weleens een restaurantje zou kunnen zitten.
Er zaten wel ergens een paar mensen aan een tafeltje, halverwege een brede trap maar dat was het.
Er kwam een kleine Spanjaard op ons af en begroette onze gastvrouwe. Er werd wat gesmoesd en opeens werd er een tafel maar buiten gedragen en er volgden zeven stoelen.

Voor we het wisten stonden er drankjes voor onze neus en werden er tapas besteld.
Wij begrepen niet eens waar ze vandaan kwamen. Eenvoudig, onberispelijk opgediend en van grote klasse. De rekening bedroeg tachtig euro voor zeven man en we hadden nu niet bepaald kraanwater gedronken.
'Beloof me dat je dit aan niemand verteld. Beloof me dat je hiervan geen foto's plaatst op je blog. Dit is ons geheimpje en we willen het graag zo houden'.
Met de hand op ons hart beloofden we geheimhouding maar we nemen onze vrienden die binnenkort een weekje komen logeren hier wel mee naartoe.

We hadden ze al eerder ontmoet en bij deze gelegenheid werden we door Judith en Gerrit (Welke Spanjaard heet er nu Gerrit?) uitgenodigd voor een strandfeestje.
We spraken af bij hun bed and breakfast 'Hacienda Guaro Viejo' en deze was wel heel erg makkelijk te vinden.
Rijdend door het bloedmooie landschap zagen we een klein wit gehuchtje aan een berg geplakt alleen het was geen gehuchtje. Het was hun B&B. Gewoon een heel appartementen-complex. Briljant.
Alle appartementen waren bezet en overal waar we keken waren kinderen. In de speeltuin, in het zwembad, op de trampoline....Judith en Gerrit hebben zelf ook drie koters rondlopen dus ze weten er wel raad mee.

 
Samen met een paar andere gasten reden we in konvooi richting strand en kwamen uit in Marbella. Verrassing!!!!!

We werden opgewacht door hun Spaanse en Argentijnse vrienden die de barbecue voor hun rekening zouden nemen en daar begon het spektakel.

Minstens twintig complete families zetten tafels en stoelen aan elkaar en de barbecue bleek een stalen container.
De mannen ontfermden zich over het vlees. Dat spreekt voor zich. En als ik zeg vlees, bedoel ik niet een leuk, vooraf gesneden en verpakt vlees-pakketje van de supermarkt.

Enfin, de foto's zeggen meer dan woorden. Dit is niet uit te leggen.
De vrouwen mixten liters 'tinto de verano', sneden tientallen stokbroden in stukken en mikten behendig noten, bonen, sauzen en rauwe groenten in bakjes, ondertussen de kids in de gaten houdend.



Overal op het strand werd er gegeten en gelachen. Fakkels werden ontstoken, sardientjes aan lange stokken geregen en je gelooft het nooit.... er kwam een band spelen.

Passie, dans, muziek, puur plezier.... Mensen liepen bij elkaar aan en maakten een praatje, klopten elkaar tussen de schouderbladen en midden tussen het feestgedruis stond Alexander, geanimeerd 'poekelend' met een paar Argentijnen. Hij glom van plezier. ZIJN Spanje...

Judith en Gerrit..... Wat kan ik zeggen? Zonder jullie hadden we zoiets nooit te zien gekregen.
Gracias, gracias, gracias y un beso fuerte.....

'Kan je een beetje berg rijden Alexander? Anders stappen jullie maar over in mijn auto hoor'.
Lidy en haar man Marcel hadden ons uitgenodigd voor een drankje bij hun thuis, hoog in de Andalusische  heuvels en bij het horen van die woorden glommen zijn ogen al van plezier. Ha. Avontuur!
En dat was het.

Met samengeperste billen en duizelig van de zenuwen (ik) en ontspannen neuriënd (de grijze geitenbreier) klommen we tergend langzaam het pad op dat op sommige plekken maar liefst 18% stijl was.
Het huis met riant zwembad en een terras waar je rolschaatswedstrijden kan houden bleek een plaatje maar de grootste beloning was toch wel het uitzicht.
Imposante, nóg hogere heuvels aan de ene kant en aan de andere zijde was daar de zee.

Drie knoeperds van honden hadden hier de tijd van hun leven en zittend in de schaduw kregen we veel te horen over het leven hier op de Spaanse 'campo'..
Chicos, het was geweldig leuk, leerzaam en doodeng (ik) en het verhaal van het paard en de Engelsman is zo onwaarschijnlijk grappig dat ik het hier niet zomaar even wil neerkrabbelen.
Daar maak ik een speciaal blogje voor.
Hasta luego!