Spanje volgens Anne van Dos Cortados

Op maandagochtend vertrokken we tegen een uur of tien. We kusten de meisjes gedag en reden terug richting het noorden.
We besloten de eerste nacht in het plaatsje Cuenca te overnachten en op dag twee zouden we wel verder zien maar eenmaal  onderweg rook Alexander stal en besloten we rustigjes aan maar gewoon verder te rijden. Heerlijk. In no-time waren we weer thuis en wat hebben we geslapen. Een gat in de dag.
En toen werd het tijd voor bergen kleding wassen, alle spullen weer opbergen, de achterstallige mail bijwerken en een enorme stapel post doorspitten.
Ook de boekhouding werd meteen maar grondig onder handen genomen en inmiddels zijn we weer helemaal bij. Het gaat snel.
Het regent weer ouderwets gezellig en er komt straks een oerhollandse maaltijd op tafel. Home sweet home.


Er was nog een reden waarom we zo lang zijn blijven plakken bij Bed and Breakfast Casa de Orange in Alhaurin el Grande.
Wij wisten dat deze beeldschone B&B nieuwe uitbaters zocht en toen onze vrienden Monique en Michel een weekje bij ons op bezoek waren in Andalusie, vertelden we ze dit terloops.
We wisten dat ze al jaren op zoek zijn naar een 'lichter leven' in de zon.
Hun interesse was gewekt en een afspraak was snel gemaakt.
De klik met de 'meisjes van Orange' was er onmiddelijk en jawel hoor....... inmiddels is de overname een feit.
M&M zullen binnenkort het stokje overnemen. Hoe is het toch mogelijk allemaal? Wie had dat ooit kunnen denken? Hulde en hoera...
We vinden het geweldig voor ze en weten zeker dat deze horeca-tijgers waardige opvolgers zullen worden.

Deze snikhete, laatste week hier in Andalusie gaat als in een droom voorbij.
We rommelen maar een beetje rond en dat bevalt ons uitstekend.
Bijna alle afspraken zijn afgezegd en dat is maar goed ook want ik ben er absoluut niet meer helemaal bij met m'n hoofd en slaap veel.
Alexander is de actiefste van ons twee en sleept me van tijd tot tijd ergens mee naartoe. Gisteren zijn we eindelijk Marbella eens gaan bekijken en ik vond het tot mijn grote verrassing een leuk plaatsje.'
De meisjes van Orange' nodigden ons uit om te gaan eten in het bekende restaurant Santa Fé en het werd een avond met een gouden randje.
We rijden een beetje rond in 'ons' dorpje Alhaurin el Grande en kijken met een half oog alvast naar leuke huisjes in de omgeving.
Dinsdagochtend vertrekken we en zullen donderdag weer terug zijn in Deventer.
Drie maanden Spanje. Drie maanden gevuld met veel plezier, nieuwe vriendschappen, uitbundig geluk, groot verdriet en diepe inzichten. Drie maanden om nooit meer te vergeten.

Het is fijn om even helemaal geen afspraken meer te hebben.
We hebben mede besloten om in Andalusie te blijven omdat vrienden van ons hier op het moment vertoeven vanwege een zakelijke aangelegenheid en wij wilden graag bij ze blijven.
Annemarie en Monique, de schatten, boden ons een kamer aan in hun Casa en we hebben het in dankbaarheid aangenomen.
Van tijd tot tijd komen de traantjes weer en dan is er niets fijner om gewoon lekker weg te kunnen kruipen.

Al vier jaar zijn we op zoek naar een huisje ergens in Spanje maar er was altijd twijfel bij mij maar na het overlijden van Max viel opeens het kwartje.
En het sloeg in als een bom.
Ik ben gewoon bang. WANT WAT ALS... is bijna mijn lijfspreuk en zo saboteerde ik vrolijk maar onbewust iedere geboekte vooruitgang die we maakten.
Vier dagen geleden wist ik het opeens. Zomaar. Glashelder!
Ik wil hier wonen. Ik wil hier echt wonen. Het kleine apartementje in Deventer houden we aan voor onszelf, het huis gaat in de verkoop en dan zien we verder.



We huren eerst maar eens iets eenvoudigs in Alhaurin el Grande, een heerlijk stadje onder de rook van Malaga.
Het is overigens niet het stadje wat de doorslag gaf. Het zijn de Nederlandse avonturiers, keiharde werkers en levensgenieters die we hier hebben leren kennen. Hun netwerk is enorm en iedereen helpt elkaar. Een vanzelfsprekendheid, vinden ze.
Wij worden aan iedereen voorgesteld, gek genoeg zijn het zijn altijd de juiste mensen op het juiste moment en het gaat heel erg snel.
Vanaf nu laat ik het niet meer over me heen komen maar ga ik actief aan de slag met wat er moet gebeuren om dit mogelijk te maken.
'Stay hungry, stay foolish.' Woorden van Steve Jobs. Ik denk dat dat mijn nieuwe lijfspreuk maar gaat worden.

Het waren intens verdrietige dagen.
We hebben afscheid genomen van Max en nu zal het grote verwerken kunnen beginnen.
Het was heerlijk te bemerken hoe de familie éen groot front vormde en we konden goed bij elkaar terecht om ons verdriet te delen.

Heel gelukkig zijn we ook met de hulptroepen die in Nederland klaar stonden om ons van en naar het vliegveld te rijden. Een slaapplek en een auto werden tot onze beschikking gesteld en het werd ons allemaal zo eenvoudig mogelijk gemaakt.
Erik, Mariel, Monique en Michel... Duizend maal dank.

Vannacht zijn we terug gekeerd naar onze berg. We laten het nu op ons inwerken en ondertussen pakken we onze karrenvracht met spullen weer in de auto. We blijven hier nog een beetje in de buurt hangen, denken we maar dat kan morgen misschien wel weer heel anders voelen.
Het komt nu maar even zoals het komt. Amigos.... Tot snel.

Anne schrijft om begrijpelijke redenen op dit moment even geen blogs. We doen deze dagen alleen wat op het moment goed voelt en de rest moet maar even wachten. Eerdaags vliegen we op en neer naar Nederland voor de uitvaart en zullen daarna kijken op welke manier we onze reis gaan vervolgen.
We zijn echter zó onder indruk van de bijzondere gebeurtenis van vannacht dat we jullie deze niet willen onthouden. Vandaar dat ik de digitale pen heb opgepakt...

Gisteravond laat kwamen we terug van een flamenco-avond in Sayalonga, het dorpje waar we nu verblijven. Onze casita ligt zo'n 700 meter buiten het dorp op het terrein van een Deen, genaamd Claus, die al jaren met zijn vrouw en kinderen in Spanje woont. Hij handelt in Volvo's, BMW's en andere duurdere auto's en op het kleine stukje bestrating voor zijn huis staan er altijd wel een paar.

Bij terugkomst in onze casita besloten we nog een laatste drankje te nemen op het terras om te genieten van de relatieve koelte van de nacht. Overdag is het hier nu tegen de 40 graden en dan is het heerlijk als het 's nachts 'afkoelt' tot zo'n 30 graden. Terwijl we naar de nachtelijke sterrenhemel tuurden om nog een paar vallende sterren te zien die deze dagen veelvuldig voorkomen, hoorden we een vreemd geluid van het erf van Claus komen. Het leek op het geluid van paardenhoeven maar die gedachte lieten we al snel varen omdat het duidelijk vanachter de geparkeerde auto's vandaan kwam. Het was ondenkbaar dat zich daar een paard zou bevinden...

Enige tijd later klonk hetzelfde geluid opnieuw maar deze keer verplaatste het zich alsof er een groot zwaar object sloffend en klepperend van links naar rechts achter de villa van Claus bewoog. Aan de andere kant van het huis werd het geluid luider. Het kwam onze richting op en vervolgens hoorden we het vóór het huis langs gaan. Maar hoe we ook trachtten de duisternis te doorboren, onze ogen vonden niets dat dit vreemde geluid kon verklaren. Nu was mijn nieuwsgierigheid echt gewekt. Sterker nog; met zulke bizarre verschijnselen in het donker van de nacht zou slapen heel lastig gaan worden. Dit moest verklaard worden!

Eén van de raampjes van ons huisje kijkt uit over het deel van de oprit en het erf dat verlicht wordt door een lantaarn. Ik nam achter dit raam plaats met het voornemen er niet meer vandaan te komen voordat de bron van het geluid bekend was en ik een goede nachtrust voor Anne en mijzelf kon garanderen.

Lang hoefde ik niet te wachten... Opeens stapte er een grote witte hengst tussen de auto's vandaan in het licht van de lantaarn.

Anne, die vroeger intensief heeft paardgereden, bedacht zich geen moment en liep direct op het dier af om het gerust te stellen. 'Hij ademt heel onrustig, haal eens wat water voor hem!' was het eerste wat ze zei. Het was slecht met hem gesteld. Het was een schonkig dier maar oogde niet vermagerd. Terwijl hij een beetje water uit een pannetje dronk, bleef hij heen en weer zwaaien op zijn poten en moest steeds zijn evenwicht herstellen. Iets dat hem zichtbaar veel moeite kostte.

En daar sta je dan, midden in de nacht in de campo van Spanje met een doodziek paard! Wat een bijzondere gewaarwording...

Nog enige tijd liep de hengst wat verdwaasd rond, daarbij de buitenspiegel van één van Volvo's ontwrichtend. Uiteindelijk liep hij wankelend en zwalkend het erf af, stak het kleine bergweggetje over en liep in de richting van enkele naburige huisjes. Daar zakte het door zijn poten en viel op z'n zij tegen een muurtje aan. Ik hurkte bij zijn hoofd en probeerde hem gerust te stellen door tegen hem te praten en zijn hoofd en hals te strelen. Toen volgde een paar laatste paniekerige stuipen waarbij hij hard met zijn voorpoten tegen het muurtje sloeg en blies hij zijn laatste adem uit.

Het kabaal van zijn val en zijn laatste stuiptrekkingen had de Spaanse buurvrouw gewekt. Ze begon vanuit een kier van haar slaapkamerraam te roepen. Ze was duidelijk niet geamuseerd en al helemaal niet onder de indruk van mijn verklaring dat er zojuist een paard voor haar deur was overleden. Waarschijnlijk dacht ze dat dit een wel héél origineel excuus was van een dronkaard die haar nachtrust kwam verstoren. Toen het mij na enkele pogingen dan toch lukte om haar te overtuigen van de echtheid van het verhaal en in mijn Jip & Janneke Spaans vertelde dat het paard eerder op het erf van Claus rondliep, beperkte haar reactie zich toch een soort geklaag waaruit ik kon opmaken dat als het écht zo was, dat Claus dan maar moest zorgen dat het dier ook weggesleept werd. En terwijl het gemopper nog even doorpruttelde vanuit haar huisje, zaten wij samen in het donker naast het stille lichaam de witte hengst en waren blij dat we er voor hem konden zijn in zijn laatste momenten.

Vermoedelijk heeft de eigenaar van het paard gezien dat hij ernstig ziek of zelfs stervende was en heeft hij, om de kosten van een dierenarts en/of de kosten van het ruimen van het kadaver te voorkomen, het dier zijn stal uitgejaagd om het elders te laten sterven. Nu de crisis in Spanje steeds dieper op het leven van de Spanjaarden ingrijpt kunnen we verwachten dat dit soort dingen vaker zullen gebeuren. Een dierenleven is hier nu eenmaal veel minder waard dan bij ons en dan is de keuze snel gemaakt...