Spanje volgens Anne van Dos Cortados

'We zijn er in totaal drie maanden', zei Alexander voor vertrek. 'Er moet een moment komen dat we deze periode (toch een heel seizoen) niet meer zien als vakantie maar er overheen zullen kijken en kunnen zien hoe het dagelijks leven hier voor ons zou kunnen zijn'.
We zijn nu twee maanden verder en het lijkt er niet eens op. Iedere dag voelt als een vakantiedag en ik krijg het idee dat half Spanje samenzweert om dit vooral maar zo te houden voor ons.
De uitnodigingen stromen binnen maar we hebben inmiddels begrepen dat het ons absoluut niet gaat lukken om alle B&B's en vakantiehuizen te gaan bezoeken. Andalusië is groot. We leggen ons er maar bij neer. Gebleken is dat we onze rust hier heel hard nodig hebben.

In plaats van weer honderden kilometers te rijden, kijken we elkaar eens gezapig aan en besluiten vandaag naar het strand te gaan. Wie had dat ooit kunnen denken?  Ik, verwend nest, (minimaal twee kilometer breed goudgeel zandstrand zonder baaien en kiezeltjes) vind de stranden hier bepaald niet om over naar huis te schrijven maar de vele comfortabele lounge-bars en ook de eenvoudiger strandtentjes maken alles meer dan goed.
In de beschermende schaduw van een parasol drinken we koffie en liters water, smeden plannen en lezen een boek.
Leven in Andalusië...
Alles loopt anders dan we zo keurig hadden gepland en het maakt me voor de verandering nu eens niets uit.
Ook dat we ons vakantie-budget schandalig overschrijden deert me niet meer. Dit pakt niemand ons meer af. Thuis eten we wel weer pannenkoeken. 

Ik hoor de muziek, spelend ter ere van het drie dagen durende zomerfeest in het dorp Sayalonga waar wij ons vakantiehuisje hebben hier, bovenop de berg nog.
Drie dagen lang onafgebroken feesten met als 'pièce de résistance' 's ochtends om acht uur, jawel je leest het goed, de finale met een flinke partij vuurwerk.
Alexander, die de energie van een middelgrote kerncentrale bezit, is vanzelfsprekend onze berg alweer afgelopen om mee te vieren. Ikzelf maak even pas op de plaats.
Het is smoorheet in Andalusië en nu pas, een half uur voor middernacht koelt het een beetje af. Een heerlijk moment om bij te komen en ik geniet, samen met de aanwezige muggen, van de reuring daar beneden en vraag me ondertussen in stilte af of de dorpelingen zullen blijven tot het grote vuurwerk. Hoe doen die Espanjolen dat toch? Kan iemand me dat vertellen? 

Intense dagen worden inmiddels afgewisseld met dagen van rust maar in het ritme komen doen we niet. Hoeft ook niet. Daarvoor zijn we niet hier.
Ondanks de hoge zonnefactor die ik dagelijks op m'n lijf smeer word ik zo bruin als een okkernoot. Veel gekker moet het niet worden want dat vind ik eigenlijk helemaal niet mooi. Een honingkleurige gloed is mijn ideaal maar helaas ben ik dat nobele stadium al ruim gepasseerd. Het is niet anders.
'Sunblocker kopen' zet ik op m'n lijstje.

Al vier jaar lang genieten we van dit zalige, vreemde en bizarre land. Het land waar niets is wat het lijkt en wat hebben we hier veel beleefd.
B&B eigenaren wilden we worden of nee, toch maar iets kleins voor onszelf. Andalusië zou het worden of nee, toch maar iets in de Valencia-regio. Een appartementje voor de verhuur erbij dan? En... is Extremadura niet toch ook heel bijzonder?

De, door mij, geheel ten onrechte, verguisde stad Malaga blijkt opeens bere-interessant. Gek. Vier jaar verder en met de situatie gelukkiger dan ooit. Net zoals met alles wat ons de laatste jaren is overkomen weten we: Het komt 'vanzelf' wel naar ons toe. Geluksvogels die we zijn.
'Bij twijfel niet inhalen', schreef Aart mij ooit eens. We hebben het in onze oren geknoopt maar twijfel is er inmiddels niet meer. Haast evenmin.
Que sera, sera.

Het lawaai is oorverdovend. Het lijkt wel of er een heel orkest speelt maar het zijn toch maar drie (denken we te weten) kleine cigales die hier in de bomen, simultaan snerpend zo'n enorme herrie maken.
We beschermen ons tegen de brandende zon door onder de veranda van het huisje te gaan zitten en zijn blij dat we die mogelijkheid hebben. Het uitzicht is fenomenaal en soms moet ik mezelf in m'n arm knijpen om me te realiseren dat het echt waar is. Waar we zitten. Wat we doen.
Nooit eerder in ons leven zijn we zo immens lui geweest. We doen wel wat hoor maar je mag het niet echt productief noemen.

Deze eerste zes weken waren slopend en we moeten er nog van bijkomen.
Om tien uur worden we wakker (ondenkbaar), tegen het middaguur duiken we eens onder de douche (schaam je) en nu het tegen zessen loopt en we nog steeds niets nuttigs hebben gedaan, vindt mijn grijze geitenbreier dat het de hoogste tijd is voor een steenkoud glas cava. (hoe durft ie). Vanavond gaat er een kippetje op de barbecue, we kennen het recept voor die gloeiendhete saus voor de 'patatas bravas' en ergens toveren we nog wel een bescheiden salade vandaan. Er ligt genoeg eten in ons huisje op de berg voor drie dagen en we denken erover hier maar even te blijven. Gewoon, omdat het kan.
We zijn inmiddels over de helft van ons verblijf in spanje heen maar de wetenschap dat we nog vijf weken mogen blijven vervult ons met een vreemd soort vreugde en ondertussen vermaakt Alexander zich tussen de Spanjaarden. Hij is er goed in.

We bespreken onze plannen. Wat willen we verder met ons leven? Rijkdom? Zekerheid? Geluk? Zon? Een lichter leven? En alweer passeert het allemaal de revue.
Het feit dat we hier niet allang wonen komt door mij. Ik ben een Hollands meisje. Mij krijg je niet zomaar weg uit mijn kikkerland. Spanje? Heerlijk. Heel graag zelfs maar ik moet van tijd tot tijd terug kunnen. Zo voelt het voor mij maar inmiddels is er een doorbraak en beginnen we elkaars wensen echt te begrijpen.

Deze omgeving voelt goed. We hebben een 'puur' Spaans stadje gevonden waar je niet eindeloos berg op, berg af hoeft te rijden en binnen twintig minuten (met de bus) in hartje Malaga bent. Ha! Een stad!!! En wat voor eentje.
Vanavond laten we serieuze berekeningen los op onze hersenspinsel en we denken dat het meer dan makkelijk uit kan. Zelfs ík denk dat het kan en dan moet je toch echt van 'Goeden Huize' komen.
In Spanje wonen en van tijd tot terug naar familie, vrienden, de boerenkool, de regen, de sauna en mijn favoriete sushi restaurant.


Kan best zijn dat we daadwerkelijk niet meer van onze berg afkomen en straks uitsluitend nog maar achter onze rekenmachientjes en Excel sheets zitten.
Voor de eerste keer, na een zoektocht van vier jaar zijn we tot elkaar gekomen. The best of both worlds maar dan nu geldend voor ons allebei.

Henk en Harm hadden al lang de wens om naar Spanje te vertrekken en nog niet zo lang geleden pakten ze hun huisraad en dierenstal op en vertrokken naar Andalusie. De jongens fokken Boerboels, een Zuid- Afrikaans ras en het zijn stevige dieren, om het maar eens voorzichtig uit te drukken. De mannetjes kunnen maar liefst 90 kilo zwaar worden.
Op een dag liep er een hond aan op hun terrein. Groot, lief en sterk vermagerd. Henk en Harm hadden hem graag gehouden maar wisten ook wel dat de combinatie van hun dames-Boerboels niet zou werken met deze enorme Mastin Español.
De hond werd door niemand opgeëist en de jongens namen hem mee naar de dierenarts om zijn gezondheid te controleren en om te zien of deze reus gechipped was. Het bleek niet het geval.

Henk en Harm deden een oproep op Facebook. Wie wil zich ontfermen over Chico, zoals ze hem gemakshalve maar even genoemd hadden.
Ook ik zag het bericht en dacht: Dat kan iets zijn voor Rob en Ibolja en om een lang verhaal kort te maken... Gisteren is hij opgehaald door, jawel... Rob en Ibolja.
'Kom er ook even bij', spraken de jongens. 'Dan lunchen we met z'n zessen en kunnen jullie hem nog even zien'. De jongens zijn dierenliefhebbers en regeren met ijzeren discipline over hun veestapel.

We reden het erf op en werden begroet door een Andalusisch paard, gevolgd door drie Boerboels, twee Mastifs, vier terriërs, twee vrolijk fluitende parkieten en een poes, luisterend naar de naam Herman en Chico, natuurlijk.
Een van de Boerboels moet mij vast heel aardig gevonden hebben want enthousiast sprong ze tegen me op en als er geen hek voor had gestaan, was ik beslist voorover het zwembad ingekukeld. Wat een heerlijke honden zijn het. Ik was er bijna niet weg te slaan.

De lunch bestond uit een snijbonensalade met een uitje en een mosterd-honingdressing, Lomo- Iberico van de barbecue, garnalen 'pil pil' en vers brood met bloedstollend lekkere sausjes. Koken kunnen ze dus ook nog.
Met dank aan Henk en Harm, Ibolja en Rob. Dierenliefhebbers van de hoogste orde en aan Mark Zuckerberg, oprichter van Facebook. Ook dankzij hem heeft Chico een nieuw thuis gekregen.

Ook een klein Boerboelletje? (U moet wel van Goeden Huize komen)
Informatie is op te vragen bij Henk en Harm van Biloucha Boerboels
Vriendjes worden op Facebook kan ook. Klik hier

Ira en haar man Lesley hebben een droom. Wonen op het platteland van Andalusie en enige maanden terug vonden ze hun droomhuis, midden tussen de olijfgaarden in de buurt van Iznajar.
Dat het pioniers zijn was ons bekend maar toen we het terrein bij ze opreden schrokken we ons helemaal ondersteboven.
Er stond een knots van een keet. Een bullebak. Een gigant.
'We moeten nog wel even klussen hoor', sprak Ira luchtig en gaf ons vervolgens de 'grand tour'.

Ze zijn al helemaal gewend aan het Spaanse leven en vliegen zo vaak ze kunnen terug naar hun cortijo om door te gaan met knutselen. Het zwaar verwaarloosde zwembad is reeds grondig aangepakt en ook een groot deel van de buitenkant staat weer strak in de verf maar er is nog zoveel te doen. Ik kon er absoluut niet bij met m'n verstand.
Tientallen kamers, badkamers en appartementjes wachten rustig op hun opknapbeurt. Als dit gereed is kan het een flink bed and breakfast worden.
Nog maar net bekomen van de schrik, kwam er een auto het erf oprijden. Het waren Ibolja en Rob, de eigenaren van B&B Cortijo del Sueño die slechts op tien minuten rijden weg wonen en overal hulp bieden. We kenden ze reeds en het was geweldig om ze weer eens te zien.

'Plop', deed de kurk en op tafel verscheen zoveel eten dat ze er net zo goed het hele dorp bij uit hadden kunnen uitnodigen.
En daar zaten we dan met z'n zesjes onder het afdak van druivenranken te eten, lachen en praten.
'Dat je daar nog tijd voor hebt', sprak ik maar zo werkt het niet voor die twee. Ze maken tijd, laten zich niet opjagen. Ze kopen een Spaanse auto, verwijderen een wespennest en hakken zich een weg door honderden vierkante meters taai struikgewas, slepen met stenen en bikken de ene na de andere muur af met oeverloos geduld en vertrouwen. Petje af en een grote buiging.