Spanje volgens Anne van Dos Cortados

We hadden al veel over ze gehoord en samen met onze vrienden togen we naar Monique en Annemarie die het bekende bed and breakfast 'Casa de Orange' uitbaten.
Het is onmogelijk te beschrijven hoe dit B&B, gevestigd in een statig oud huis en helemaal gedecoreerd met Moorse elementen er uit ziet. Een explosie van bomen, planten, bloemen, nisjes, zitjes en exotisch tegelwerk. Je hebt dagen nodig om ieder hoekje echt goed in je op te kunnen nemen.

 
De klik was er onmiddellijk en de verrassing was groot toen de meisjes ons vroegen te blijven overnachten. Dat we helemaal niets meegenomen hadden, bleek geen probleem. Alles was voorhanden. Zelfs vier nieuwe tandenborstels werden tevoorschijn getoverd.
Dit B&B heeft nóg iets unieks. In tegenstelling tot de meeste B&B's ligt Casa de Orange op loopafstand van het centrum dus slenterden we in de avond op ons gemak naar een van de vele restaurantjes in het dorp Alhaurin el Grande.

Het was druk en gezellig. Helemaal mijn ding en ik begin dit gekke leventje hier steeds leuker te vinden. Je zou er zomaar aan kunnen wennen.
Lieve Annemarie en Monique. Ontzettend bedankt voor deze grandioze dagen. We zullen het niet licht vergeten.

Inmiddels hebben we nog een paar bezoekjes afgelegd en zijn weer ouderwets aan de lat. Het ontbijt werd vandaag dus ook pas om half twee geserveerd en onze arme vrienden hebben er een paar wallen bijgekregen.
Het 'even een weekje bijkomen bij Alexander en Anne' is tot dusver niet helemaal gelukt maar ze stralen en hebben een heerlijk bruin kleurtje en vele ideeën opgedaan.
Wat wil een mens nog meer?
Niets toch?

Het is natuurlijk niet zo dat we helemáal niets meer doen maar ik ben hier wel de man met de hamer tegengekomen. Wat een vermoeidheid komt er opeens uit zeg. Ik laat het maar gebeuren.
Bij Bodegas Bentomiz hebben we een wijnproeverij gehad die bijna uitsluitend uit zoete witte en rode wijnen bestond. Dat was even schrikken voor mij want ik ben van de beendroge wijnen maar spectaculair was het wel en dit Nederlandse echtpaar sleept dan ook de ene na de andere prijs in de wacht.
Ook zijn we een paar strandtentjes wezen bezoeken en hebben we het lieflijke stadje Frigiliana eens wat beter bekeken.

Onze vrienden voelen er ook wel iets voor om in Spanje te gaan wonen en kijken nu vrijblijvend een beetje rond.
Het is helemaal niet eenvoudig om een plekje te vinden waar je je helemaal thuis voelt. Ik ben in ieder geval helemaal de weg kwijt inmiddels. Er zijn zo veel charmante plekjes te vinden. Het duizelt me een beetje.
Monique en Michel kwaken er aan tafel lustig op los. Wordt het een bed and breakfast of toch maar vakantiehuisjes?

Wordt het Andalusië en zo ja, willen we dan links of rechts van Malaga zitten? Hoe dicht bij de zee moet het zijn? Hoeveel slaapkamers willen we hebben? Moet Jelle dan naar een Internationale school of niet? Hoe werkt dat hier met het internet? Hoe groot moet het zwembad zijn?
Het komt ons allemaal zo bekend voor. Prachtig gewoon. Dat dromen over. Het gepuzzel. De bezoekjes. De huizenjacht...Ik hoop dat ze iets gaan vinden.
Ze zijn geknipt voor het Spaanse leven.

Gisteren hebben we onze vrienden opgehaald van vliegveld Malaga. Heerlijk om die blije koppies te zien.
'De zomer in Nederland heeft meer weg van de herfst', hoorden we. 'We kunnen wel wat zon gebruiken'.
Komt dat even goed uit. We barsten er hier namelijk van.
Ze waren nog niet binnen of het jurkje, de korte broek en de slippers werden uit de koffer getrokken en die avond zaten we buiten met tapas, een drankje en konden we weer even ouderwets bijpraten.
Het leven is goed hier en we worden er enorm sloom van. Alles staat op een laag pitje en we doen geen enkele poging meer om zaken in het vooruit te plannen. We zien wel. Heel ongebruikelijk voor ons maar we zijn niet meer vooruit te branden.


De mannen zijn het dorp ingegaan voor een cortado, Monique rommelt een beetje rond, bevestigt de hangmat tussen de twee bomen, pakt haar eerste boek en je ziet haar gewoon happy zijn.

Helemaal 'geland' zijn ze nog niet want vanochtend bij het ontbijt hoorden we van Monique dat we heerlijke cassis hadden. Cassis? We hebben helemaal geen cassis. Het bleek dat ze vannacht haar bed uitgegaan was om iets te drinken en zich tegoed had gedaan aan de Tinto de Verano (een lichte zomerwijn).
Michel vond dit erg grappig om te horen en nam grijnzend een slok van zijn thee waar hij zojuist een ferme schep zout in had gedaan.

Ik pak m'n derde kop koffie en heb nog steeds geen zin om onder de douche te springen. Zou dit dan 'La dolce vita' zijn? Het mañana-gevoel? Het 'laat maar waaien' leven?
Wij hebben daar geen ervaring mee maar zo iets dergelijks moet het zijn en het bevalt me meer dan goed.
Vanavond gooien we wat gamba's op de barbecue. Salade, aioli en een stokbroodje erbij. Klaar. Niets meer aan doen. Mañana zien we wel weer verder.

De poort ging open en daar stonden ze al te zwaaien. We waren aangekomen bij bed and breakfast 'La Perla de Frigiliana de luxe' en het was onmiddellijk goed. Zeg maar: méer dan goed.
We kregen een tour door het 'huis', bewonderden de kamers en het geniale buitengebeuren met éen van de mooiste tuinen die we tot nu toe hebben gezien en werden vervolgens naar onze suite gebracht.
Enorm!


De badkamer was een mini-hamam (je begrijpt mijn vreugde) en onze kamer bleek ultra licht, koel, ruim en voorzien van royale bedden die strak in het spierwit waren opgemaakt. Je zou er een pingpongbal op kunnen laten stuiteren.
'Mee naar buiten nu', spraken Remco en André. Eerst maar even een verkoelend bubbeltje doen en een beetje kennis maken.
Het was wit-verziekend heet die dag maar overal waren er schaduwrijke plekken te vinden. Het praten begon en het hield niet meer op.

Even buiten afdouchen, riant zwemmen, en om een uur of negen hadden de mannen een tafel vol tapas voor ons klaarstaan.


Ze vertelden over hun leven, hun beslissing om te vertrekken naar zonniger oorden, hun dorp Frigiliana (het dorp is reeds enkele malen tot het mooiste van Spanje uitgeroepen) en het succes.

Wij konden alleen maar knikken en begrepen het helemaal. Hier was over nagedacht en geen wonder dat ze het zo goed doen.
Het zijn een soort van wondermannen die weten waar de kansen liggen en dat merkten we wederom na het ontbijt.
Nog nagenietend van de verse jus d'orange, broodjes die iedere ochtend vers worden afgeleverd door de bakker en een paar geweldige koppen koffie reden we samen met Remco nog even naar het briljante huis 'Los Zuecos' van Ton en Rick die ook bij ons op de website staan.
Ton en Rick waren er zelf niet maar we kregen toestemming om het toch even te bewonderen en ik kan je zeggen: Als je daar op de veranda staat, ligt de wereld aan je voeten. Een magistraal uitzicht was onze beloning.

Net voordat we afscheid wilden nemen besloten de heren ons nog iets te laten zien. Echt... Op de valreep! Iets kleins, leuks, luchtigs... Een huisje..... een 'casita'. Niets voor jullie?
Enfin. Uren later dan in de planning zat, kusten we ze nogmaals gedag. Een hoofd gevuld met watten. Nieuwe ideeën, nieuwe mogelijkheden en wie weet...
Lieve André en Remco. Hoe het ook uitpakt. We zullen deze dag bij jullie niet snel vergeten.
Donders!!!

In een klein cafeetje op de weg naar Torrox, net buiten het door veel Engelse emigranten bevolkte witte dorp Cómpeta, zit een Engels echtpaar te borrelen. Ze hebben er al flink wat op als er een Spaanse boer te paard aankomt.
Ze raken aan de praat en de Engelsman zegt op een zeker moment tegen de Spanjaard dat hij zjjn paard wil kopen. Deze vraagt wat hij ervoor wil geven en de Brit biedt 300 euro.
'Verkocht', zegt de Spanjaard en de Engelsman legt zonder dralen 300 euro op tafel. De Spanjaard vertrekt met het geld en laat zijn paard voor het cafe achter.
De twee emigranten drinken vrolijk door en als het tijd is om naar huis te gaan geeft onze Engelsman de autosleutels aan zijn vrouw en zegt dat zij de auto maar moest nemen. Hij zou te paard achter haar aan komen.

Zo gezegd zo gedaan en als zijn vrouw uit het zicht is verdwenen bestijgt hij het paard en begint de rit over de kronkelige bergweg naar huis.

Nog geen 500 meter verder begint het paard echter te steigeren en werpt zijn beschonken berijder van zijn rug. De Engelsman komt op de grond terecht en het paard verdwijnt op een drafje terug richting het dorp. De man loopt verdwaasd van de val en de alcohol verder naar huis en kruipt in bed.

De volgende morgen wordt hij wakker en herinnert zich de gebeurtenis van de vorige nacht.
'Stik de moord', ik ben m'n paard kwijt' denkt hij.
Hij kijkt naast zich en ziet dat zijn vrouw niet naast hem ligt. Hij loopt naar buiten en ziet dat ook de auto weg is.

Opnieuw ontsnapt een vloek aan zijn lippen en hij verdenkt zijn vrouw ervan dat zij van de gelegenheid gebruik heeft gemaakt om vreemd te gaan.
Hij grijpt naar zijn mobiel en belt haar nummer. Een mannenstem beantwoord de oproep. 'Ik ben op zoek naar mijn vrouw', roept de Engelsman. 'Die is hier bij mij', antwoort de stem. 'U spreekt met de Guardia Civil en wij zijn uw vrouw uit haar auto aan het halen. Ze is vannacht van de weg af geraakt en in het ravijn terecht gekomen.
'What the....', roept de Engelsman. 'Is de auto erg beschadigd?'

De vrouw kwam er met een paar botbreuken vanaf en is volledig hersteld maar het mag duidelijk zijn dat hun huwelijk z'n beste tijd heeft gehad.

De Spaanse boer was de stille winnaar van dit verhaal. Hij had 300 euro verdiend en kreeg zijn paard terug. O ja, de naam van het paard?
Boemerang...