Spanje volgens Anne van Dos Cortados

Lieve allemaal.

Vandaag kregen we het bericht dat mijn halfbroer Max is overleden. Een motorongeluk.
We gaan naar Nederland en zullen later terug keren naar Spanje om in alle rust onze auto weer vol te pakken en onze reis te vervolgen.
Hoe we dit verder gaan inkleden kan ik nu nog niet overzien.
De blogjes zullen even uitblijven. Komt wel weer.
Nu staat de wereld even stil voor mij.

Malaga. We zijn er inmiddels helemaal gek van en speuren stukje bij beetje de stad af. Ik kan het zelf nog maar half geloven. Wíj en Malaga maar het is een feit. De stad swingt en wij voelen ons er thuis. Het ging vanzelf.
Een beetje stram nog van zijn fietsavontuur liep Alexander naast me, op weg naar Hélene, de Nederlandse eigenaresse van het bekende restaurant 'Vino Mio', gelegen in het hart van de stad.
Het is niet eenvoudig om als buitenlander in Spanje in de horeca een restaurant of bar uit te baten en je staande te houden. De Spanjaarden gunnen het je van harte, komen kijken, feliciteren je met je nieuwe nering, eten er zelfs een hapje maar keren dan vervolgens terug naar de Spaanse collega's. Antonio is tenslotte hun vriend. Het voelt niet juist om stamgast te worden bij de 'extranjeros'. Eigen volk eerst en ook al kook je de sterren van de hemel en is de ambiance nog zo geweldig... Ze doen het liever niet. Antonio moet immers ook eten.

Hélene is het wel gelukt en we begrijpen inmiddels heel best waarom.
'Jullie lunchen toch zeker wel even mee hè?' Buiten werd een tafel voor ons gedekt en er verscheen een señorita met borden dampende pasta, met gemarineerde kip, paddenstoelen, olijven, gedroogde tomaten, kruiden, room en gesmolten kaas. Een fles wijn werd ontkurkt en het werd groots genieten. Onze gesprekken werd om de haverklap onderbroken door de tussenkomst van Spaanse bekenden die haar even groetten of een kort praatje begonnen. Haar telefoon rinkelde en het bleek iemand van de radio te zijn. Even tijd voor een gesprekje Helena? en Hélene, geroutineerd als ze is, deed dat effies, onderwijl zwaaiend naar passanten en het welzijn van haar gasten scherp in de gaten houdend.
Tja, sommigen mensen zijn er voor gemaakt.

Onvermoeibaar en stralend doet ze haar ding en met heel veel succes. Ze wordt hier gezien als Spaanse en is helemaal opgenomen in de gemeenschap. Doe dat maar eens na. Wij gaan er gauw nog eens terug en dan maar hopen dat ze die pasta nog op de kaart heeft staan.
Gracias, Hélene. Het was een feestje...

Ik hou van fietsen, dat moet ik op voorhand melden. Thuis in Deventer wurm ik mij met enige regelmaat in een wielrenbroekje met zeemleren kruis (jawel) en bedek mijn hoofd met een weinig modieuze fietshelm om vervolgens de bossen van Diepenveen onveilig te maken. Dus toen Gerard van Bike 2 Malaga ons uitnodigde om een city tour met hem te maken was ik direct enthousiast. Dat gold niet voor Anne die nog regelmatig 's nachts onrustig droomt van een dagje fietsen in Valencia, een paar jaar geleden. Toch wist ik haar te overtuigen dat het leuk zou zijn om dit te doen want het was per slot van rekening de perfecte manier om de stad die zij nu echt in haar hart gesloten heeft, nóg beter te leren kennen.

Toen we dan de afspraak wilde maken met Gerard bleek dat er op de dag die voor ons het beste uitkwam geen city tours werden gedaan. Maar wel een sportieve Panorama Bike Tour, melde hij, waarbij een paar heuvels in het programma waren opgenomen. 'Waarom ga jij dát niet doen' vroeg Anne, hiermee implicerend dat zij dus geen deel zou uitmaken van het sportieve gezelschap. Mij leek het een uitgelezen gelegenheid om mijn, door het goede Spaanse leven inmiddels luie lijf weer eens even aan de tand te voelen.



Dus vanmorgen reden wij al om half negen richting Malaga om daar Gerard te treffen bij het winkeltje van Bike 2 Malaga, centraal gelegen bij de VVV aan de haven. Na eerst een paar¬†(dos)¬†cortados te hebben gedronken vertrok Anne richting de winkelstraten van Malaga om eens lekker op haar gemak te kunnen winkelen en stapten wij op de fiets. Naast Gerard en mijzelf bestond het groepje uit nog één Nederlander, Dave, die, zo werd snel duidelijk, over de betere benen bleek te beschikken.

Gids Gerard leidde ons op professionele wijze door de binnenstad van Malaga en gaf tevens deskundige uitleg bij een aantal van de bezienswaardigheden die de stad rijk is. Zo maakten we korte stops bij de Mercado Molinillo, La Rosaleda (het voetbalstadion van FC Malaga), Cementario San Miguel en de basiliek van de Virgen de la Victoria. De interessante informatie en leuke anekdotes waarmee Gerard zijn nahijgende gezelschap verblijdde kun je ook vinden op de website www.beleefmalaga.nl, welke door Gerard zelf met veel liefde is samengesteld.

Maar de letterlijke hoogtepunten van de tour waren de twee heuvels in de route. Het was op de korte maar (in mijn ogen) steile beklimmingen dat mijn toch al niet geringe respect voor de professionele wielrenners ineens sneller steeg dan ik kon bijhouden op mijn fietsje. Terwijl ik mijn eigen strijd streed op de flanken van een net ten noorden van Malaga gelegen heuvel begon het voor Dave pas écht leuk te worden. Fluitend stampte hij zijn 92 kilo zware lijf naar boven. Ik verdenk hem ervan dat hij ook nog twee vingers in zijn neus had maar hij was te snel uit het zicht verdwenen om dit met zekerheid vast te kunnen stellen. Er schijnt op deze heuvel ook een oude botanische tuin te liggen maar omdat ik intussen driemaal een bijna-dood ervaring mocht beleven is mij dat volkomen ontgaan. Toen ik¬†uiteindelijk¬†met het zuur in de benen boven aankwam stonden Gerard en Dave gezellig te kletsen en te genieten van het fenomenale uitzicht. Ze bevonden zich op een grote stuwdam in de rivier de Guardalmedina. Aan de ene kant keek je uit over het azuurblauwe water van het stuwmeer en de¬†bergen van de Montes de Malaga en aan de andere kant had je prachtig zicht op de stad Malaga en de daarachter gelegen Middenlandse Zee.

Nadat ik volgens de mannen weer voldoende op adem was gekomen reden we terug de stad in om uiteindelijk de laatste klim van de dag te doen. Deze heuvel ligt vlak aan zee en biedt een mooi uitzicht op de stierenarena, de nieuwe haven met zijn terminal voor cruiseschepen en over de kustlijn. Maar voordat ik daarvan mocht genieten werden mijn krachten nogmaals beproefd door een flink aantal hoogtemeters met een stijgingspercentage dat ongeveer gelijk lag aan de temperatuur welke inmiddels was opgelopen tot bijna 30 graden! Dave floot weer toen hij mij voorbij zoefde en had alle tijd om nog wat foto's te maken van mijn gevecht met de zwaartekracht.
Een vlotte en verkoelende afdaling bracht ons uiteindelijk bij de strandboulevard en rustig pendelend reden we de laatste kilometers terug naar het startpunt.

Het was een fantastische ervaring en zeker de moeite waard als je Malaga op een andere manier wilt beleven. Bike 2 Malaga meldt op haar website dat deze tocht een beetje uithoudingsvermogen vraagt van de deelnemer. Ik kan nu uit eigen ervaring melden dat dit niet overdreven is. Maar ik had het nooit willen missen. Voor de minder getrainde fietser (en voor mij de volgende keer) zijn er bij Bike 2 Malaga ook gemakkelijker tours te reserveren.

Dank je wel Gerard voor de uitnodiging en heel veel succes met www.beleefmalaga.nl!

Oh, had ik al gezegd dat ik van fietsen hou?

Met een beetje fantasie kan je het nieuwe bed and breakfast van Ad en Erik in het dorpje Competa vanaf onze berg in Sayalonga zien liggen.
'Casa Los Dos', heet hun trots en het is een genot om er naartoe te rijden.
We slingerden ons een weg naar boven en het landschap werd met de minuut mooier. Overal tussen de heuvels lagen huizen verstopt. Kleine casita's naast kapitale villa's en na een minuut of twintig mochten we op het terras van 'Los Dos' onze beloning in ontvangst nemen. Een uitzicht om nooit meer te vergeten.

De Middellandse zee lag groot en glanzend voor ons met daartussen wit gepleisterde huizen en groen, groen en nog meer groen. Beeldschoon.
De brandschone, moderne kamers waren met veel fantasie ingericht en van het terras waren we niet meer weg te slaan. Wow! Wat een keet.
De mannen hebben er lang naar moeten zoeken maar, zo bleek uit hun verhalen... Het was het meer dan waard.
Als ik de B&B en zijn eigenaren in éen woord zou moeten omschrijven, dan zou het woord 'Zonnig' zijn.



Nog maar net begonnen en dan met zoveel plezier zoiets uit de grond kunnen stampen. Je ziet dat de mannen genieten van waar ze mee bezig zijn. 

Vier kamers hebben ze nu ter beschikking voor de vakantieganger maar we zagen tijdens de 'tour' dat er nog de nodige kamers bijgemaakt kunnen worden en als ze zo doorgaan zouden ze die wel eens hard nodig kunnen hebben.

Net terug van het boodschappen doen bemerken we dat we niet voldoende hebben meegenomen maar ja. Ga je dat 'hele eind' terug voor een stokbrood en koffie?
Het is snikheet in Andalusië en bovendien bladstil. We kruipen onder de parasol, doen een siësta en al onze bewegingen zijn langzaam en weloverwogen. We zetten geen stap teveel meer.
Nee, morgenochtend gebruiken we onze 'in geval van hoge nood' korreltjeskoffie maar even en ontbijten we met meloen en een gebakken eitje. Ja. Zo kan het best.

In 'ons' dorpje Sayalonga drinken we koffie met Jos, een Nederlandse makelaar die hier al jaren woont en het klappen van de zweep kent. We horen zijn smeuïge verhalen aan, vertellen van onze plannen en knopen zijn adviezen goed in de oren. ¬†De koffie op het schaduwrijke terras bij Pepe wordt verruild voor een koel biertje en we bestellen piepkleine visfilets met gehakte knoflook, drijvend in de olijfolie.

Inmiddels weer aangeland op onze berg is het onwerkelijk stil. De 'krekels' houden hun gemak, de vervelende keffertjes in het dal laten niets van zich horen en ook onze buurtjes, die toch echt wel van een luidruchtig gesprek houden, horen we niet.  Stilte. Rust en nu, tegen tienen koelt het af.
Alexander kookt en ik zit hier helemaal 'in m'n element' te zijn.
Niet dat ik ook maar een barst snap van het feit dat ik dit lome leventje zo lekker vind maar het is wél zo.