Spanje volgens Anne van Dos Cortados

De vlucht verliep voorspoedig en al voordat het middaguur was aangebroken zaten we op een terrasje in de zon.
Even een paar dagen er tussenuit en een handje helpen bij Michel en Monique die al enige tijd druk zijn met het seizoens-klaar maken van hun B&B. Dat was het plan.
Bij de Casa aangekomen bleek onze comfortabele kamer al klaar voor verblijf en het hele pand stond reeds in de verse verf.
Tientallen dozen stonden opgestapeld, wachtend op een plekje maar daar konden we nog niet zoveel mee want er moesten nog extra kasten bijkomen.
Een mens heeft heel wat spullen nodig om vijf gastenkamers en een eigen verblijf in te richten.

Flessen bubbels werden opengetrokken en we proostten om het hardst op een geweldig eerste bed and breakfast-seizoen met de nieuwbakken eigenaren.

Zo goed en kwaad als het ging, sleepten we, nadat we uitgeborreld waren wat heen en weer met de enorme hoeveelheden spullen, de mannen reden af en aan naar de stortplaats en zowaar... Aan het einde van de middag waren ze weer een stukje verder.
'Laten we een kleine siesta houden en dan lopen we tegen een uur of acht naar restaurant Santiago,' sprak Monique. 'Ik heb gereserveerd.'
We wisten dat het restaurant een goede naam had en Tim en Tony, de Engelse uitbaters, stelden ons niet teleur. Het was een feestje.
Veel te laat doken we die avond ons bedje in en sliepen als een os. Heerlijk. Nog vijf dagen te gaan.

Wie had dit ooit kunnen denken?

Nog geen half jaar geleden kwamen Monique en Michel een weekje naar Andalusie en logeerden bij ons in Sayalonga. Wij wisten van hun wens. Een leven in een zonniger klimaat en toeval bestaat niet. 
Wij hadden gehoord dat de Casa nieuwe uitbaters zocht dus gingen we met z'n viertjes even op bezoek om polshoogte te nemen en kijk nu eens!
Daar zitten ze dan. Een kleurtje op de wangen en zielsgelukkig met hun nieuwe leven. 
Zoontje Jelle heeft z'n eerste vriendjes al gemaakt en de mee-verhuisde kat Jip is reeds heer en meester van de enorme tuin.
Een mens kan het slechter treffen.

Alhoewel ik me er nog maar nauwelijks iets bij voor kan stellen, vliegen we vrijdagochtend in alle vroegte al naar Andalusie voor een verblijf van vijf dagen.
M’n hoofd zit vol met watten en zelfs m’n schedeldak heeft spierpijn. Wat is zo’n griepje toch onhandig als je nog zoveel wilt doen.
De vernieuwde site van Dos Cortados is inmiddels alweer een paar dagen ‚‘live’ en nu zijn we druk met het corrigeren van de schoonheidsfoutjes maar er zit schot in.
Zonder ook verder nog maar iemand van ‚‘buitenaf’ op de hoogte te stellen hebben zich inmiddels al dertien nieuwe accommodaties aangemeld en wij knappen zo ongeveer uit elkaar van trots.

Onze vrienden Monique en Michel, die sinds kort de nieuwe uitbaters zijn van B&B ‚‘Casa de Orange’ hebben ons uitgenodigd om even te komen ontspannen en hun vorderingen te komen bewonderen.
Ik heb begrepen dat de verhuiswagen net bij ze is aangekomen en ze momenteel tegen een muur van dozen aankijken.
Een hele tour, zo’n emigratie. Een half jaar geleden wisten ze nog van niets.

Ik verheug me alvast in het vooruit op een paar gemaakte afspraken, een bezoek aan Malaga en Granada en eindelijk gaan we eten in het Spaanse restaurant waar ik al tijden naartoe wil.
‚‘Het leven is geen straf’, rochel ik Alexander toe vanuit mijn bed.
Hij snelt toe met een aspirientje en een kopje thee en ik laat het maar over me heenkomen.
Morgen ben ik weer de bink.

Of overmorgen.

Onze bed and breakfast 's in Spanje.

'Kijk nu,' brul ik en val bijna van m'n bureaustoel.
'Een retourtje Malaga kost op verschillende data in januari maar vijftig euro.' Onmiddellijk bekijk ik het aanbod van auto's bij onze vriend van Sunnycars en zie dat ook hier de prijzen uiterst gunstig zijn.
Even een paar daagjes terug naar Andalusie. Gewoon. Voor de zomaar. Voor de leukie.
Het leek me een briljant idee maar zelfs als de voorwaarden nog zo gunstig lijken... Het lukt niet altijd.
Ook voor januari staan de agenda's weer onrustbarend vol en alle zeilen worden nu bijgezet voor het 'live' zetten van Dos Cortados 2.

Wat hebben we hier lang aan gewerkt. Het CMS is helemaal zelf ontwikkeld en we zijn er reuze trots op.
Dat het zo lang moest duren komt door het simpele feit dat we geen enkele tienduizenden euro's op de plank hadden liggen om het uit te besteden.
Toch is het nu zover. De testers zijn druk bezig met controleren en de eerste commentaren zijn veelbelovend.
De laatste loodjes...
Er staat een goede fles cava koud en ik denk dat ik de grote grijze geitenbreier straks, als we 'live' zijn, maar eens mee uit eten neem om het te vieren want hij is een held. 

Mijn held.

Ik mis Spanje en hoe leuk ik het hier ook vind, ik mis het Spaanse leven.
Hier in Deventer knutselen we vrolijk door aan de vernieuwde website en komen bijna de deur niet meer uit.
De oliebollenkraam doet al goede zaken en ook kunnen er reeds kerstspullen gekocht worden in de winkels. Niet echt iets voor mij maar het hele sfeertje eromheen heeft toch wel iets.
De handschoenen en de wollen sjaal heb ik weer in gebruik en het is al behoorlijk fris buiten. Herfst in Nederland.

Het lijkt alweer tijden geleden dat we drie maanden in Spanje verbleven en wat ik het meest mis is het rondreizen.
Het was heerlijk om in ons Andalusische huisje op de berg te verblijven maar het rijden van stadje naar stadje is mij het meest bevallen.
Uitputtend was het wel maar ook was het onweerstaanbaar leuk.
De ene dag wandel je door Madrid en de volgende dag zit je ergens midden in de natuur. Heerlijk, die afwisseling.
Eigenlijk zou ik dat altijd wel willen. Een beetje hier... een beetje daar en daar werken we doelbewust naartoe. Dát is het plan.
Op het internet vond ik een tekst die me niet meer los heeft gelaten. Ik heb de woorden vergroot, uitgeprint en ingelijst en het hangt nu duidelijk zichtbaar op kantoor. Ik kijk er iedere dag wel even naar.

If your dreams don't scare you, they're not big enough.

Geloof me. I'm scared. Happy scared...